Nie mogę spać. Widzę aparat, leżący na korytarzu. Widzę poranną pobudkę, śnieżną drogę i panoramy, które znam. M. radzi: „Zamknij oczy i wyobraź sobie coś pięknego. Zaśniesz”. Zaczynam. Bose stopy, rosa na trawie, ja, kubek kawy i wschód słońca. Idę, z wolna chłonąc wilgoć. Ta myśl mnie nie uspokaja, bo tworzę kadry i się ekscytuję. …