Uwielbiam te momenty, gdy to, co robię i planuję przestaje mi wystarczać. Wtedy do głowy przychodzą wszelkie “naj”. Po przejściu setek kilometrów w Tatrach w moich marzeniach zaczął pojawiać się on – Gerlach. Jest to niemałe wyzwanie pogodowe i logistyczne, więc ciągle odkładałam je na później. Tymczasem tuż po rozpoczęciu się nowego roku, Ewa rzuciła hasło, że dzwonimy do przewodnika i robimy to. Zaliczka wpłacona, nie było odwrotu.
Przygotowania
W tak zwanym międzyczasie cała moja energia skupiła się na zdobywaniu Korony Polskich Półmaratonów i wyjazdach krajoznawczych, zatem o misji G pomyślałam poważnie mniej więcej wtedy, gdy w Tatrach nastąpił majowo-czerwcowy atak zimy. To mogło mocno przesunąć termin wejścia. Na szczęście na tydzień przed dniem zero prognozy przewidywały jedynie duże zachmurzenie, a większość śniegu zdążyła stopnieć.
Przemek, nasz przewodnik, poinformował, że możemy zabrać trzecią osobę.
Choć wiedziałam, że odpowiedź będzie negatywna, zaproponowałam tę spontaniczną akcję mojemu M. O dziwo się zgodził.
Dojazd i początek wejścia
Nieprzewidziane korki, późny wyjazd i postoje po drodze sprawiły, że w kwaterze byliśmy dopiero po 21:00. Głodni, bez obiadu i z perspektywą pobudki o 3:00. Nastroje nie były najlepsze, dlatego też postanowiłam jak najszybciej położyć się spać.
Sama pobudka nie należała do najlepszych w moim życiu, ale perspektywa zdobycia szczytu wynagrodziła wszelkie niedogodności. Zgodnie z umową z Przemkiem, mieliśmy stawić się w Tatrzańskiej Polance tuż po 5:00, by stamtąd ruszyć samochodem do Domu Śląskiego. To właśnie tam zaczyna się nasz trekking.
Wszystko w środku trzęsie mi się jak galareta. Czy to ten moment, gdy powinnam tu być? Czy na pewno jestem na tym etapie górskiej drogi? Czy poradzę sobie kondycyjnie? Nie ma czasu na filozoficzne pytania – ruszamy.
Dolina Wielicka to jedyny znakowany fragment całej trasy. O tak wczesnej godzinie moja kondycja jest bytem, który nie istnieje, więc poczułam ciężar sytuacji. Na szczęście po godzinie trekkingu związujemy się liną i ruszamy w ścianę. Niebo jest niemal w pełni zachmurzone i wygląda na to, że powinniśmy pożegnać się z jakimikolwiek widokami ze szczytu. Wielicka Próba okazuje się być nadzwyczaj prosta do pokonania, ale wiem, że to tylko początek.
Dalej mamy Wielicki Żleb i ekspozycję, za którą tak tęskniłam. Tak dochodzimy do Przełączki pod Kotłem, by trawersować kolejne żebra, prowadzące nas na szczyt. Następnie poruszamy się zboczem Małego Gerlacha, by chwilę później dostrzec nasz cel. Podnoszę głowę, a moim oczom ukazuje się cudowne, błękitne niebo. Wiatr, który dudnił w uszach zrobił mi prezent w postaci rozwianych chmur.
Gdy tylko zobaczyłam krzyż, który znajduje się na Gerlachu, zalała mnie fala łez. Oto spełniło się jedno z moich życiowych marzeń. Trzęsącymi rękami trzymam się skały i dotykam wierzchołka. Dookoła tańczą chmury, a widoczność jest wspaniała. M. przypomina mi o zjedzeniu kanapki, bo latam jak poparzona, robię zdjęcia i chłonę każdą sekundę tej chwili.
Wtem M. wyciąga coś z plecaka. Wiem, co to jest, wszak we wrześniu bierzemy ślub. Wypadałoby zerwać z konkubinatem. 🙂 To idealne dopełnienie tego dnia. Wszystko jest tak, jak być powinno.
Zejście
Przemek przypomina, żebyśmy się zanadto nie rozluźniali, bo czeka nas wymagające zejście, gdzie nietrudno o błąd. Ruszamy w dół, ku Batyżowieckiej Próbie. Wtedy pytam, czy czeka nas coś, co spowoduje, że serce zabije szybciej. Odpowiada twierdząco, zaznaczając, że nie wie, co spowodowałoby u mnie taką reakcję. Cóż, Batyżowiecka Próba dała mi te emocje, których oczekiwałam. Nareszcie.
Gdy docieramy do dużego płata śniegu, na powrót czuję senność. Przemek przypomina o zachowaniu skupienia. To nie wyklucza włączenia mojego wewnętrznego dziecka i zarządzenia śnieżnego zjazdu. 🙂
Dalsza trasa jest dość męcząca – to trekking w pełnym słońcu, po chwiejących się kamieniach. Gdy docieramy do Śląskiego Domu, czuję pomieszanie ekscytacji, satysfakcji i ulgi. Zaczynam fantazjować o łóżku. Nim jednak to nastąpiło, udaliśmy się do karczmy, by należycie uczcić zdobycie szczytu.
Gerlach to najwyższy szczyt całych Tatr, Karpat i wierzchołek, zaliczany do Korony Europy. To doskonałe preludium do moich kolejnych pomysłów.
Informacje praktyczne:
Jak wejść na Gerlach? Dla przeciętnego turysty jest to możliwe wyłącznie z przewodnikiem, gdyż obecnie nie prowadzi tam żaden znakowany szlak.
Jak się przygotować? Zdecydowanie kondycyjnie. Jeśli zaś chodzi o sprzęt – przewodnik zapewnia kask, uprząż oraz linę, zatem nie ma konieczności zabierania własnego sprzętu.
Ile to kosztuje? 1200 zł za 2 osoby, 1350 zł za 3 osoby. Stan na czerwiec 2019 r. Dodatkowo należy doliczyć 10 euro od osoby za przejazd samochodem z Tatrzańskiej Polanki do Śląskiego Domu. Wlicz w to przejazd przewodnika.
Ubezpieczenie. Na Słowacji akcje ratunkowe są płatne, zatem polecam wykupić ubezpieczenie kosztów leczenia. Ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków polecam posiadać cały rok. Zwróć uwagę, aby ogólne warunki umowy włączały akcje z użyciem śmigłowca i wysokości powyżej 2 500 m.n.p.m. W razie pytań – pisz, jestem do dyspozycji.
Czy dam radę? Jeśli przeszedłeś większość polskiej części Tatr, to zapewne tak. Jeśli przeczytałeś w Wikipedii, że to najwyższy szczyt, a dotąd widziałeś tylko Morskie Oko, to zapewne nie. Niejednokrotnie słyszałam o ludziach, którzy po zetknięciu się z bardzo eksponowanym terenem, dostawali ataku paniki. Pokora i doświadczenie to słowa klucze. Zresztą, jeśli należysz do tej drugiej grupy, dobry przewodnik odmówi ci wejścia już po krótkiej rozmowie telefonicznej.
